พรุ่งนี้ก็แล้วกัน
ประชากรโลกปัจจุบันกว่า 7,600 ล้านคน มีเกินครึ่งหรือ 3,800 ล้านที่มักจะชอบคิด…ชอบพูด…ชอบทำ แบบว่า…พรุ่งนี้ก็แล้วกัน…เอาไว้ก่อน…เดี๋ยวค่อยทำพรุ่งนี้ก็ได้…เดี๋ยวนู่นเดี๋ยวนี่เดี๋ยวนั่น…ผัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ จนเป็นเรื่องง่ายๆที่ทำจนเคยตัว จนลืมคิดไปว่า…
หากว่าวันพรุ่งนี้ไม่มีรออยู่ ต้องทำอย่างไร ?
หากว่าในวันนี้เป็นวันที่เหลืออยู่ บอกทีว่าเรานั้นควรทำอะไร ?
หากวันนี้มันเป็นวันสุดท้าย และ เป็นโอกาสสุดท้ายของเราหล่ะ ?
หากวันนี้มีโอกาสพูด…จงพูด!!
หากวันนี้มีโอกาสทำ…จงทำ!!
อย่ารอที่จะเอ่ยคำที่อยากบอก…
อย่ารอเพราะคิดว่าบอกเมื่อไหร่ก็ได้…
อย่ารอที่จะทำในสิ่งที่อยากทำ…
อย่ารอเพราะคิดว่าทำเมื่อไหร่ก็ได้…
อย่ารอเพราะคิดว่าเรายังอยู่ด้วยกันอีกนานแสนนาน…
อย่ารอเพราะว่าบางที…พรุ่งนี้…อาจไม่มีจริง
คนเราชอบคิดติดเป็นนิสัยกับการผัดวันประกันพรุ่ง มันเป็นสิ่งที่คนเราทุกคนเคยประสบพบเจอหรือกำลังประสบกับมันอยู่ … ซึ่งปัญหานี้เป็นปัญหาที่แก้ได้ไม่ยาก แต่ก็ไม่ได้ง่าย เพราะมันขึ้นอยู่กับความมีระเบียบวินัย ความรับผิดชอบในตัวของเราเอง ซึ่งสิ่งเหล่านี้สามารถนำมาปรับใช้ได้ในการใช้ชีวิตตลอดจนรวมไปถึงการทำงาน จงพึงระลึกอยู่เสมอว่า…พรุ่งนี้อาจไม่มีสำหรับเรา มันอาจจะเป็นวันสุดท้ายของเราแล้วก็ได้ ฉะนั้นจงทำทุกสิ่งที่ทำได้และที่อยากทำ…ในวันที่ยังทำได้ เราไม่รู้เลยว่าเราจะมีโอกาสจะได้ทำมั้ย?…
จงคิดไว้เสมอว่า…พรุ่งนี้ไม่มีใครรู้…อย่ามั่นใจจนถึงเมื่อวันที่สายไป เพราะ เวลาไม่เคยรอใคร